Hi, ik ben Fenne
Ik heb diabetes en ik zocht een manier om dit mooi en krachtig in beeld te brengen in het jaar dat ik 10 jaar ziek was. Ik wilde laten zien aan de wereld dat deze ziekte niks deed met wie ik ben en dat de insulinepomp mij niet uit mijn kracht haalt. Ik ben trots geworden aan de slag gegaan met proefpersonen en daar is dit zelfportret uit ontstaan.
Ik had mezelf nog nooit op zo'n manier bekeken maar ik was zo trots op de foto dat ik mezelf ook echt heel mooi vond. Ook de reacties op deze foto waren lovend, niet alleen door de zichtbare pomp, maar ook doordat mensen de foto heel mooi vonden. Ik vroeg mezelf ineens af of het ook mogelijk zou zijn om andere mensen dit gevoel mee te geven. Het gevoel van: ik ben mooi en mag op die manier naar mezelf kijken en er zijn. Ik wilde er graag zijn voor andere mensen en anderen helpen om henzelfde mooie gevoel mee te geven. Zo is Lichaamstaal dus ontstaan!
Hi, ik ben Noa
Ik doe mee aan dit geweldige initiatief omdat ik net als veel andere vrouwen kamp met onzekerheid. Ik ben erg slank, wat ervoor zorgt dat veel mensen mijn onzekerheden niet zien als een “echte” onzekerheid. Dit kan soms heel vervelend voelen voor mij, alsof ik die onzekerheden niet mag voelen omdat ik toch slank ben. Ik ben onzeker over dat ik erg slank ben en altijd al ben geweest, dat mijn benen erg dun en heel lang zijn, dat ik een pigmentvlek op mijn rug heb en dat ik heel erg blond ben waardoor je mijn wenkbrauwen en wimpers nauwelijks ziet. Door deze shoot ben ik in gaan zien dat deze onzekerheden eigenlijk ook juist mijn schoonheden zijn. Ik vond daarnaast ook de andere meiden prachtig en de sfeer was super fijn! Bedankt hiervoor.
Hi, ik ben Evie
Ook ik werd gevraagd om mee te doen aan dit toffe initiatief. Dat bracht wel even een slikmoment met zich mee. Je eigen onzekerheden zo open delen is niet niks. Maar ergens moet de bal gaan rollen, en het bespreekbaar maken is de eerste stap!
Een paar jaar geleden werd ik ziek door een auto-immuunziekte. Aan de buitenkant zie je dat niet, maar de gevolgen van de medicatie zijn wél zichtbaar. Mijn gezicht en nek houden vocht vast, en mijn huid is gevoeliger voor infecties, wat leidt tot zichtbare vlekken. Natuurlijk ben ik dankbaar dat er medicatie is, maar het blijven omgaan met onomkeerbare uiterlijke veranderingen is niet niks.
Met mijn deelname aan dit project wil ik laten zien dat uiterlijke veranderingen ertoe doen en dat het helemaal oké is om dat soms moeilijk te vinden. Acceptatie is een proces. Jouw proces mag er zijn!
Hi, ik ben Sieme
Sinds mijn jeugd worstel ik met de manier waarop ik naar mijn lichaam kijk.
Ik verstopte me in kleding en wilde nooit gezien worden. Ik zorgde ervoor dat mijn lichaam zo min mogelijk te zien was, zelfs voor mijn partner, en vermeed spiegels.
Ik kon mezelf niet in de spiegel aankijken zonder daarbij haatdragende gedachtes te krijgen. Wat anderen niet zien, is voor mij pijnlijk zichtbaar: een lichaam dat niet voelt als iets waar ik trots op mag zijn. Die strijd heeft een naam gekregen: body dysmorphia.
Toch sta ik hier. Mijn deelname aan Lichaamstaal komt voort uit de gedachte dat ik weet hoe zwaar het kan zijn om je eigen lichaam niet te kunnen accepteren.
Het is een strijd die je elke dag aangaat zonder dat je geliefden het doorhebben. Daarom hoop ik dat ik iemand zich minder alleen kan laten voelen in die stille strijd vanbinnen. Misschien zelfs mezelf uiteindelijk.
De afgelopen tijd probeer ik mijn lichaam stukje bij beetje terug te claimen, door tattoos te zetten die voelen als zelfgekozen delen van mij en door me te uiten in mijn kleding.
Het voelt alsof ik weer de touwtjes in eigen handen heb over iets wat altijd van mij was, maar waar ik nooit de controle over heb kunnen hebben. Langzaam leer ik om met meer zachtheid en liefde te kijken.
Hi, ik ben Linda
Ik ben erg onzeker geweest over mijn moedervlek. Zoals je ziet is deze duidelijk zichtbaar, zeker tijdens warmere dagen.
Waar ik me vroeger vaak alleen voelde met een moedervlek van dit formaat, zie ik het nu als iets dat mij uniek maakt. De moedervlek zit er al sinds mijn geboorte en is met mijn lichaam meegegroeid. Door de jaren heen heeft hij verschillende vormen aangenomen.
Wat op de basisschool nog spottend een "poepvlek" werd genoemd, lijkt inmiddels op een hartvorm. Ik heb geleerd om van mijn moedervlek te houden.
Het hoort bij mij en maakt me tot wie ik ben. Dankzij de samenwerking met de vrouwen van Lichaamstaal heb ik dit stukje van mezelf volledig kunnen omarmen en krachtig in beeld gebracht.
Wat ooit een bron van onzekerheid was, is nu juist iets waar ik trots op ben. Wat maakt jou uniek?
Hi, ik ben Emma
Mijn lichaam zei ‘stop’. Dat was het kantelpunt…
Van een energieke geneeskundestudent,
naar een lichaam wat niet meer goed kon
lopen, eten, drinken en goed functioneren.
De ene virusinfectie na de andere
haalde me volledig onderuit.
Van vrijheid naar vastzitten in een ‘kapot’ lijf.
Elke poging om terug te keren naar mijn “oude ik”
eindigde in pijn, uitputting en frustratie.
Hoe harder ik vocht, hoe harder de terugslag.
Langzaam, veel langzamer dan ik had gewild, begon
ik te accepteren wat ik nooit had willen accepteren:
dit is mijn lijf nu. Mijn nieuwe werkelijkheid.
En misschien, hoe pijnlijk ook, mijn nieuwe ik.
Ik leerde iets wat geen enkele opleiding mij ooit
had kunnen leren: hoe je leeft, als overleven
het enige is dat nog lukt.
Sinds het begin van mijn ziekteproces
kreeg ik sondevoeding. Eerst via mijn neus,
nu via een PEG-sonde direct in mijn buik.
Omdat ik geen eten of drinken meer kon
binnenhouden door een vertraagde maaglediging.
Mijn sonde confronteerde me met alles wat
ik kwijt was in mijn oude leven.
Mijn sonde was zichtbaar. Onontkoombaar.
En ik voelde me bekeken, anders, kwetsbaar.
Alsof mensen eerst de sonde zagen, en pas daarna mij.
Nu zie ik mijn sonde langzaam
steeds meer als mijn bondgenoot.
Zonder mijn sonde was ik hier immers niet meer geweest.
Eerst verborgen, nu een zichtbaar deel van wie ik ben.
Ik leerde opnieuw luisteren.
Niet naar verwachtingen en protocollen,
maar naar mijn zenuwstelsel, mijn grenzen, mijn pijn.
Ik leerde dat ik niet alles hoef te willen oplossen. De pijn, de angst, het verdriet,
zelfs de depressie, het mag er zijn.
Tussen alles wat pijn deed, ontdekte ik
dat er ook ruimte mag zijn voor iets anders
Voor zachtheid. Voor rouw. Voor hoop.
Heel voorzichtig begon ik weer op te bouwen.
Een paar stappen, een paar slokken, een begin.
Ik heb gehuild, gevochten, geweigerd.
En heel langzaam ben ik gaan accepteren.
Niet omdat het makkelijk was, maar
omdat overleven soms begint bij loslaten.
Leren dat grenzen aangeven geen zwakte is,
maar kracht. Niet elke pijn kun je oplossen of
genezen, maar je kunt er wel mee leren omgaan.
Het moeilijkste was niet de pijn,
maar de controle verliezen.
Hulp toelaten. Mezelf laten zien
zoals ik ben in mijn kwetsbaarheid.
Juist daar vond ik een stukje van mezelf terug.
Niet ondanks alles, maar dankzij.
De fotoshoot bracht meer dan ik had verwacht.
Voor het eerst stond ik niet in de schaduw van mijn ziekte,
maar in het licht. Alles wat ik normaal liever verstopte,
mocht er zijn. Geen oordeel. Geen masker. Gewoon ik.
En dat was genoeg. Ik mag gezien worden.
Niet ondanks mijn kwetsbaarheid, maar juist daarin.
Vandaag sta ik hier. Niet om mijn beperking te tonen,
maar mijn mens-zijn, want dit is óók leven.
Niet onzichtbaar. Niet stil. Niet verstopt.
Ook ik sta nog niet stevig. Ook ik worstel nog altijd.
Maar ik probeer er te zijn voor mijn lichaam,
in plaats van ertegen.
En als jij je herkent in deze strijd. In het wankelen, twijfelen,
verdriet of nog niet kunnen accepteren, wil ik je dit meegeven:
Je hoeft niet sterk te zijn om te blijven vechten.
Je hoeft niet heel te zijn om te mogen bestaan.
Je hoeft het nog niet te begrijpen, nog niet te accepteren.
Maar geef het ruimte. Geef jezelf ruimte.
Kwetsbaarheid mag bestaan net zoals jij.
Hi, ik ben Myron
Ik heb altijd geweten dat ik een jongen ben. Toen ik leerde praten en mensen vroegen: “Wat wil je later worden?”, antwoordde ik vol overtuiging: “Een jongen.” Ik droeg altijd jongenskleding, of stoere meisjeskleren. Voor mij was het nooit een vraag, het voelde gewoon vanzelfsprekend. Sinds mijn fysieke transitie op mijn achttiende, heb ik me nog nooit zo goed gevoeld over mezelf. Waarom ik meedoe aan dit project? Omdat ik wil dat mensen mijn littekens zien. Dat klinkt misschien gek, maar voor mij zijn ze een deel van mijn verhaal. Ik loop er niet mee te koop dat ik transgender ben, maar ik verberg het ook niet. Het definieert me niet. Ik ben Myron. Ja, ik ben transgender, maar ik ben zoveel meer dan dat.
Hi, ik ben Busi
Mijn grootste onzekerheid is stiekem niet die van mij.
Als in, ik claim het niet. Dat klinkt heel vreemd,
dat weet ik, maar toch is het wel zo.
Als je naar me kijkt,
valt mijn gewicht ALTIJD wel op.
Zelf ben ik hier niet per se onzeker over,
maar weet ik dat de wereld maar al te
graag wil dat ik hier onzeker over ben.
De wereld doet al genoeg om duidelijk te maken
dat lichamen zoals die van mij niet welkom zijn.
Dik zijn is in principe ook maar een state of being.
Het woord “dik” is dan ook enkel
een bijvoeglijk naamwoord
om een lichaam te omschrijven.
En toch zijn er zoveel meer facetten,
hoe dikker je bent.
Voor mij betekent dik zijn
niet kunnen shoppen zoals anderen.
Het betekent dat doktoren niet verder kijken
dan mijn gewicht, en het betekent dat je aangestaard
en uitgescholden wordt op straat (dit gebeurt letterlijk
elke keer dat ik naar buiten stap).
Dik zijn voor mij wordt deels getekend
door structurele discriminatie; de openbare ruimte
is niet gemaakt voor dikke mensen.
Dikke mensen worden minder snel
aangenomen na een sollicitatie,
dikke mensen worden gezien als gierig,
en zo kan ik nog wel doorgaan. Vanaf mijn 4e levensjaar werd het al
duidelijk dat mijn dikheid niet welkom was,
en dat het iets was waar ik onzeker over moest zijn.
Het was immers ongepast,
niet juist en natuurlijk "ongezond".
Na een kindertijd vol “kinderfitness” op mijn 5e,
dieetpillen en dieet thee op mijn 6e,
geen suiker tot mijn 12een een
intense eetstoornis in mijn tienerjaren,
wijs ik de onzekerheid nu simpelweg af.
Ik ben boos, verdrietig, teleurgesteld,
maar niet verrast dat de wereld mij
en andere dikke mensen de onzekerheid
over onze dikheid wil aansmeren.
En daarom kies ik
voor het meest radicale: liefde.
Liefde voor mijn lichaam,
voor alles wat het heeft doorstaan.
Elke centimeter van mijn lichaam
is van mij en alleen van mij,
en ik kies er bewust voor
om ervan te houden
en zo de wereld in te gaan,
ondanks dat de wereld
mij letterlijk en figuurlijk
kleiner wil maken.
Hi, ik ben Sanne
Mijn naam is Sanne en ik ben 20 jaar oud.
Op mijn 17e ben ik moeder geworden van mijn dochtertje, ze is nu bijna drie.
Dat brengt mij dan bij de reden dat ik aan dit project mee wil werken.
Mijn bevalling was erg onverwachts, ik dacht dat ik een voedselvergiftiging had.
Echter bleek dit in het ziekenhuis niet het geval te zijn, ik was zwanger en ging bevallen.
Een prachtige dochter, wat een cadeautje!
Zoals iedereen heb ik ook zo mijn onzekerheden en een bepaald zelfbeeld.
Mijn lichaam was veranderd en bleef veranderen, daar werd en word ik erg onzeker van.
Als ik het er met anderen over had, vertelden ze mij dat het wel meeviel,
maar natuurlijk ging mijn onzekerheid daar niet van weg.
Iedereen heeft onzekerheden, niet alleen ik. Iedereen bouwt aan zijn zelfvertrouwen en zelfbeeld.
Onthoud dat je niet de enige bent en dat het oké is.
Ik hoop dat ik dit mijn dochter ook mee mag gaan geven.
Dat ze trots op haarzelf mag zijn, wat haar onzekerheid dan ook is.